Ode aan een topwijf II - Of hoe een 4-jarige een vingerverfpakketje kaapte. En mijn hart.
Ik moet er blijkbaar een blogreeks van maken, die odes aan topwijven. Want blijkbaar is Kelly Deriemaeker niet de enige coole madam; who would have known? ;)
Toen ik een tijdje terug mijn oproep deed om afval te verzamelen en zo kans te maken op een DIY-pakketje van TODIY!, had ik nooit durven hopen op topwijf in kwestie te stoten. En ja, die verdient ook een ode!
Daria heet ze. Ik ontmoette ze eerder toevallig. Vorige zaterdag fietste ik langs onze kant van 't water richting Gent-centrum, mijn zoontje achterop. Ik zag haar aan de overkant. Zoontje in haar zog, een grote, lege, witte zak in haar hand. Ze raapte afval. Het deed me glimlachen en het warmde mijn hart. Want ik weet hoe hard het dweilen is met de kraan open, hier in Gent.
De rit naar Gent duurde toch even. Ik moest nog één en ander regelen in 't stad. Ik fietste terug, zoals gewoonlijk nu langs hààr kant van 't water. En daar zag ik haar opnieuw. Zoontje nog steeds in haar zog. Die grote, witte zak niet leeg meer. Boordevol. Ik verslikte me zowat. Wist niet wat ik zag.
Kijk, mensen, dat noem ik nu volharding. Ik heb met Noah al véél afval geraapt. Maar mijn zakken zijn nooit zo groot als die van Daria. Ze doet blijkbaar mee met een netheidscharter, regio Brugse Poort. "Wij ruimen regelmatig ons stukje van de straat op. Ivago komt de zak dan oppikken" mailt ze me nadat ik haar in een haast mijn visitekaartje in de hand stopte. How cool is that? Ik kreeg nadien deze über-cute foto van haar zoontje. Vier jaar en mijn nieuwe superheld. Ik hoop dat hij later in de voetsporen van zijn moeder treedt. En dat hij zich intussen lekker vuil maakt met de vingerverf, want dat verdient ie dubbel en dik!
Toen ik een tijdje terug mijn oproep deed om afval te verzamelen en zo kans te maken op een DIY-pakketje van TODIY!, had ik nooit durven hopen op topwijf in kwestie te stoten. En ja, die verdient ook een ode!
Daria heet ze. Ik ontmoette ze eerder toevallig. Vorige zaterdag fietste ik langs onze kant van 't water richting Gent-centrum, mijn zoontje achterop. Ik zag haar aan de overkant. Zoontje in haar zog, een grote, lege, witte zak in haar hand. Ze raapte afval. Het deed me glimlachen en het warmde mijn hart. Want ik weet hoe hard het dweilen is met de kraan open, hier in Gent.
De rit naar Gent duurde toch even. Ik moest nog één en ander regelen in 't stad. Ik fietste terug, zoals gewoonlijk nu langs hààr kant van 't water. En daar zag ik haar opnieuw. Zoontje nog steeds in haar zog. Die grote, witte zak niet leeg meer. Boordevol. Ik verslikte me zowat. Wist niet wat ik zag.
Kijk, mensen, dat noem ik nu volharding. Ik heb met Noah al véél afval geraapt. Maar mijn zakken zijn nooit zo groot als die van Daria. Ze doet blijkbaar mee met een netheidscharter, regio Brugse Poort. "Wij ruimen regelmatig ons stukje van de straat op. Ivago komt de zak dan oppikken" mailt ze me nadat ik haar in een haast mijn visitekaartje in de hand stopte. How cool is that? Ik kreeg nadien deze über-cute foto van haar zoontje. Vier jaar en mijn nieuwe superheld. Ik hoop dat hij later in de voetsporen van zijn moeder treedt. En dat hij zich intussen lekker vuil maakt met de vingerverf, want dat verdient ie dubbel en dik!
Reacties
Een reactie posten